Materyal ve Metodlar: Bu çalışmada idiyopatik periferik fasiyal sinir paralizisi tanısı ile rehabilitasyon uygulanmış 32 hastanın dosyaları retrospektif olarak incelenmiştir. Hastaların FTR kliniklerine başvuru kaynakları (diğer kliniklerden ve sağlık kurumlarından sevk veya konsültasyon, kendi iradesi ile gibi) incelenmiştir. Hastaların demografik verileri, başvurudaki hastalık süreleri, fonksiyonel durumları, uygulanan fiziksel tıp ve rehabilitasyon modaliteleri, seans sayısı ve sonuçları değerlendirilmiştir. Fonksiyonel durum değerlendirmesinde House- Brackmann evrelemesi kullanılmıştır.

Bulgular: FTR kliniğine hastaların 14'ü (%43,7) kulak burun boğaz, 4'ü (%12,5) nöroloji kliniğinden konsültasyon istenmesi, 6'sı (%18,8) birinci basamak sağlık kurumlarından sevk yoluyla başvurmuşken, 8'i (%25) kendi iradeleri ile herhangi bir yönlendirme olmaksızın başvurmuşlardır. Başvurudaki ortalama hastalık süresi 4,09±3,32 ay iken, bu süre konsültasyon veya sevk yolu ile başvuranlarda 3,28±2,04, kendi başvuranlarda 6,50±5,15 ay idi ve aralarında istatistiksel olarak anlamlı fark vardı (p=0,043). Başvuru sırasındaki House-Brackmann evresi ortalama 4,46±0,87 idi. Hastalara ortalama 21,09±9,89 seans egzersiz, elektrik stimülasyonu, infraruj, ultrason ve düşük yoğunluklu lazer tedavisi seçeneklerinden bir veya daha fazlasını içeren rehabilitasyon programı uygulanmıştı. Rehabilitasyon seanslarının bitiminde hastaların House- Brackmann evreleri 1,81±0.73 idi ve başlangıca göre istatistiksel olarak anlamlı bir iyileşme mevcuttu (p<0.001).

Sonuç: İdiyopatik periferik fasiyal paralizili hastalar çoğunlukla ilk başvurdukları sağlık birimlerince FTR kliniklerine erken dönemde ve yeterince yönlendirilmemektedir. Terapötik egzersiz, elektroterapi, infraruj, ultrason ve düşük yoğunluklu lazer uygulamalarının çeşitli kombinasyonlarından oluşan rehabilitasyon programı fasiyal sinirin fonksiyonel iyileşmesinde etkili görünmekle birlikte bu alanda daha geniş kapsamlı çalışmalara ihtiyaç bulunmaktadır.

Material and Methods: Medical records of 32 patients who were rehabilitated with the diagnosis of peripheric facial nerve palsy were assessed retrospectively.

Results: 14 (%43.7) patients from otorhinolaryngology and 4 (%12.5) patients form neurology department and 6 (%18.8) patients from primary care institutions were referred to PMR department as a consultation or official referral. 8 (%25) patients were applied with self control without any referral or medical advisory. Mean disease duration was 3,28±2,04 months in referred or consulated group and 6,50±5,15 months in self control group (p=0,043), whereas mean disease duration of all patients at application was 4,09±3,32 months. Mean House Brackmann grade was 4,46±0,87 at application. Mean rehabilitation sessions were 21,09±9,89 and contained one or more of therapeutic exercise, electrical stimulation, infrared rays, ultrasound and low level laser therapy modalities. Mean House-Brackmann grade was 1,81±0.73 at the end of rehabilitation program and improvement was statistically significant according to beginning (p<0.001).

Conclusion: Peripheric facial nerve palsy patients have not been referred to PMR department at early stage and enough rates by other medical departments or intuitions. Rehabilitation programs which consist some combination of therapeutic exercise, electrotherapy, infrared rays, ultrasound and low level laser therapy modalities seem to be an effective approach in the functional improvement of facial nerve, however there is need for more comprehensive studies.