Amaç: Düşük frekanslı repetetif transkraniyal manyetik stimülasyon [low frequency repetitive transcranial magnetic stimulation (LF-rTMS)] ve geleneksel rehabilitasyon ile birlikte tedavi edilen kronik inmeli hastalarda tedavi öncesi üst ekstremite motor bozukluk düzeyi ile motor kazanım arasındaki ilişkiyi araştırmak. Gereç ve Yöntemler: Bu retrospektif çalışmada, 48 kronik inme hastası başlangıçtaki Fugl-Meyer Üst Ekstremite Motor Bozukluk Ölçeği [Fugl-Meyer Upper Extremity Motor Impairment Scale (FM-UL)] skorlarına göre ağır (n=16), ağır-orta (n=15) ve orta-hafif (n=17) olmak üzere 3 alt gruba ayrıldı. Ardından, gruplar motor kazanım (FM-UL’deki değişim) açısından karşılaştırıldı. Bulgular: Konvansiyonel rehabilitasyondan hemen önce 10 seans LF-rTMS tedavisi (istirahat motor eşiğinin %90’ında toplam 12.000 atım) uygulanması, üst ekstremite motor bozukluğunun ağırdan orta-hafife kadar tüm seviyelerinde istatistiksel olarak anlamlı motor kazanımla sonuçlandı [medyan motor kazanım (çeyrekler arası aralık) ağırdan orta-hafif motor bozukluk düzeyine doğru sırasıyla 0,0 (0,0 ila 1,0), p=0,014; 2,0 (1,0 ila 3,75), p=0,002 ve 2,0 (0,0 ila 4,50), p=0,006]. Gruplar arasında motor kazanım açısından istatistiksel olarak anlamlı fark vardı (p=0,027). Şiddetli-orta ve orta-hafif gruplardaki medyan motor kazanımlar şiddetli gruptakilerden istatistiksel anlamlı olarak daha fazlaydı (düzeltilmiş p değerleri <0,05). Sonuç: Bu çalışmanın sonuçları, geleneksel rehabilitasyonun ardından uygulanan LF-rTMS’nin, üst ekstremite motor bozukluk düzeyinden bağımsız olarak kronik inme hastalarında üst ekstremite motor iyileşmesine katkıda bulunabileceğini göstermektedir. Bununla birlikte, LF-rTMS’nin tek başına klinik olarak anlamlı bir etkiye sahip olup olmadığı, inme hastalarını başlangıçtaki üst ekstremite motor bozukluk düzeylerine göre sınıflandıran sağlam randomize kontrollü çalışmalarla araştırılmalıdır.

Objective: To investigate the relationship between baseline upper limb motor impairment level and motor gain in chronic stroke patients treated with low frequency repetitive transcranial magnetic stimulation (LF-rTMS) and conventional rehabilitation. Material and Methods: In this retrospective study, 48 chronic stroke patients were divided into 3 subgroups according to the baseline Fugl-Meyer Upper Extremity Motor Impairment Scale (FM-UL) scores: severe (n=16), severe-to-moderate (n=15), and moderate-to-mild (n=17). The groups were compared for motor gain (change in the FM-UL). Results: The administration of 10 sessions of LF-rTMS treatment (a total of 12,000 pulses at 90% of resting motor threshold) immediately prior to conventional rehabilitation resulted in statistically significant motor gains at all levels of upper limb motor impairment, from severe to moderate-to-mild [median motor gains (interquartile range) were 0.0 (0.0 to 1.0), p=0.014; 2.0 (1.0 to 3.75), p=0.002; and 2.0 (0.0 to 4.50), p=0.006, respectively]. There was also a statistically significant difference in motor gain between the groups (p=0.027). Median motor gains in the severeto- moderate and moderate-to-mild groups were significantly larger than those in the severe group (adjusted p-values were <0.05). Conclusion: The results of this study suggest that LF-rTMS followed by conventional rehabilitation may contribute to upper limb motor recovery in chronic stroke patients, regardless of the level of upper limb motor impairment. However, whether the LF-rTMS has a clinically meaningful effect in isolation should be investigated in robust randomised controlled trials stratifying subjects according to their baseline level of upper limb motor impairment.